× 
Klik in dit venster
op: http://beeldmeditaties.nl
om naar die site over te stappen.

Sluit het venster om te blijven.

           
welkom menu contact zoeken
HeiligenkalenderHeiligen op naamPatroonheiligenHedendaagse namenMeer...
 Pater Dries van den Akker s.j., de auteur van de hagiografieën, overleed 30 oktober 2022
† 482  Felix van Abbirita met Cyprianus van Unizibira

Felix van Abbirita, Sahara, Afrika; bisschop en martelaar met Cyprianus van Unizibira, Sahara, Afrika; bisschop & martelaar; † 482.

Feest 12 oktober.

Zij waren de twee hoogstgeplaatste personen van een menigte van 4966 (volgens sommigen zelfs 4976) katholieke christenen, die door de ariaans-ketterse christenkoning Hunnerik naar concentratiekampen in de Saharawoestijn werden gedreven met de bedoeling dat ze er van honger zouden omkomen. Er waren veel kleine kinderen bij. Er is een verslag bewaard gebleven van de gebeurtenissen, geschreven door een tijdgenoot: Victor van Utica.

De militaire bewakers dreven de doodvermoeide gevangenen voort door ze aldoor met hun lansen prikstoten toe te dienen of door ze met stenen te bekogelen. Wie in elkaar zakte, werd bij de voeten over de grond voortgesleept tot de vellen erbij hingen. Velen verloren het leven bij deze onmenselijke behandeling. Alleen de sterksten bereikten het doel van de hele onderneming: de woestijn. Daar moest het ergste nog komen.
De stoet trok onder andere door de stad Unizibira, waar Cyprianus op dat moment bisschop was. Hij deed wat hij kon en gaf alles wat hij bezat om de narigheid wat te verzachten. Korte tijd later behoorde hij zelf bij de slachtoffers...

Felix was al veertig jaar lang bisschop van Abbirita; hij was verlamd van ouderdom en vermoeidheid. Maar hij hoorde er ook bij en mocht dus niet achterblijven. Hij werd genadeloos als een zak meel dwars over de rug van een ezel gebonden en zo weggevoerd.
Waar zij werden opgesloten, heerste dood en verderf. Alleen al het gebrek aan hygiëne maakte dat de gevangenen soms letterlijk tot aan hun knieën moesten staan in het vuil in de veel te kleine gevangenishokken. Waar zij langstrokken, verschenen christenen die met hen meeliepen, biddend, zingend en kaarsjes brandend. Er waren er die helemaal met deze arme drommels meeliepen tot het bittere eind, omdat zij geloofden zo te zullen delen in de heerlijkheid die deze martelaren te wachten stond.


Bronnen
[101; 106; 140; Dries van den Akker s.j./2007.10.07]

© A. van den Akker s.j.

VoorwoordHoe wordt men heilige?
© AuteursrechtWoordenboek
LeeswijzerGastenboek
Bronnen