×
Klik in dit venster
op: http://beeldmeditaties.nl
om naar die site over te stappen.
Sluit het venster om te blijven.
Info afb. |
Hippolytus van Porto, Italië; bisschop en martelaar; † tijdens de regering van Alexander Severus (222-235) of 252?
Feest 13 & 22 augustus.
Er zijn minstens drie heiligen die aangeduid worden met de naam 'Hippolytus van Rome'. Dat heeft in het verleden voor veel verwarring gezorgd. Met als gevolg, dat het nu heel moeilijk is geworden om ze uit elkaar te houden. Om alles nog ingewikkelder te maken worden ze in de westerse kerk alle drie op dezelfde dag gevierd: 13 augustus, met dien verstande, dat één van hen ook wordt herdacht op 22 augustus. Sommigen menen, dat ze oorspronkelijk teruggaan op één persoon terug.
[107/6kol:538]
Wat daar ook van zij, we onderscheiden de volgende personen:
1. Hippolytus van Rome, kerkvader en tegenpaus; † 235 of 236; in de westerse kerk op 13 augustus (tesamen met Paus Pontianus), in de oosterse kerk op 30 januari (tesamen met o.a. Chrysis, Cyriacus, Maximus, Sabinianus e.a.).
2. Hippolytus van Rome, soldaat en martelaar; † tussen 250 en 253; 13 augustus.
Het is vooral deze Hippolytus die in het westen populair is geworden en wiens verering wijd is verbreid.
3. Hippolytus van Porto, bisschop en martelaar; † tijdens de regering van Alexander Severus (222-235) of 252? (13 augustus, maar meestal) 22 augustus.
Het verhaal zegt, dat rond 250 Italië geteisterd werd door een pestepidemie. De christenen kregen er de schuld van, en werden overal in het Romeinse Rijk vervolgd. Juist in die tijd besloot de stadsvoogd van Rome een bezoek te brengen aan het havenplaatsje Porto, gelegen aan de monding van de Tiber, tegenover Ostia en destijds ook belangrijker dan deze zusterstad. De prefect, Gallus, had laten weten, dat de bevolking haar aanhankelijkheid aan hem kenbaar kon maken door zoveel mogelijk christenen aan te brengen en gevangen te houden tot aan zijn komst. Bisschop van die stad was Hippolytus. Hij had zich laten verleiden om zich aan te sluiten bij de ketterse leer der Novatianen.
Hippolytus was een waarheidlievend man, en op het moment dat hij zijn dwaling inzag, keerde hij tot het ware geloof terug. Hij liep juist te overwegen hoe hij zijn gelovigen weer op het rechte pad moest krijgen, toen hij werd gearresteerd. Met veel gejoel en in gezelschap van medechristenen werd hij naar de stadsprefect geleid. Omdat hoe langer hoe meer gelovigen hiervan hoorden, voegden ze zich bij hem, en zo kreeg zijn vervoer in gevangenschap naar de stadsprefect steeds meer het karakter van een zegetocht. Toen ze hem vroegen wat ze in deze dagen het beste konden doen, antwoordde hij hun: "Keer je af van de ketterij der Novatianen, en voeg je weer bij de ware kerkgemeenschap. Ikzelf heb er spijt van, dat ik jullie op een dwaalspoor heb gebracht. Ik neem terug wat ik de laatste jaren heb beweerd. Ik ben de zaak uit een veel beter standpunt gaan bezien!" De gelovigen waren onder de indruk van deze openlijke schuldbelijdenis, en in het vervolg zou blijken, dat ze deze woorden ter harte hadden genomen.
Bij aankomst bij het gerechtshof zat de stadsprefect al op zijn rechterstoel. De beschuldigden werden voorgeleid. Sommigen waren door het lange verblijf in voorarrest in de kerkers van de stad al verschrikkelijk uitgemergeld. Maar ze bleven standvastig in hun geloof, zelfs onder de verschrikkelijkste dreigementen en beschuldigingen die de stadsvoogd op hen afvuurde. Om het volk wat afwisseling te geven liet hij sommigen levend verbranden, anderen onthoofden en weer anderen op krakkemikkige oude bootjes de zee opjagen. Maar echt tevreden was het volk nog niet. Vandaar dat er voor de bisschop een bijzondere straf moest worden bedacht.
Toen herinnerde Gallus zich dat Hippolytus genoemd was naar een persoon uit de Griekse mythologie: de zoon van Theseus. Deze had een zeemonster moeten bestrijden. Hij wist het dodelijk te verwonden, maar zijn paarden waren zo geschrokken, dat ze op hol geslagen waren, waarbij ze hun berijder aan de teugels hadden meegesleurd en vertrapt. Aldus luidde het vonnis: ditzelfde verhaal moest deze Hippolytus als straf ondergaan. Dat vond grote bijval onder het volk. Vandaar dat men twee wilde paarden ving en aan elkaar vastbond. Bisschop Hippolytus werd er met zijn voeten aan vastgemaakt. Vervolgens werden de paarden opgejaagd, waarbij ze de martelaar met zich meetrokken door gruis en stenen, over hekken en afrasteringen totdat het span van vermoeidheid stil bleef staan.
Medegelovigen zetten het stoffelijk overschot bij in een prachtig graf, dat in de tijd erna van binnen en buiten met marmer werd bekleed.
© A. van den Akker s.j. / A.W. Gerritsen