 |
 |
 |
 |
 |
 |
||
| welkom | menu | contact | zoeken |
×
Klik in dit venster
op: http://beeldmeditaties.nl
om naar die site over te stappen.
Sluit het venster om te blijven.
Martelaren van Caracoles, Bolivia; slachtoffers van de massamoord aldaar; † 1980.
Sterfdag 3 augustus.
Op 19 juli 1980 pleegde generaal Garcia Meza een staatsgreep in het Zuid-Amerikaanse land Bolivia. Hij stuurde troepen naar alle uithoeken van het land om haarden van verzet op te ruimen. Zo arriveerden op 3 augustus zwaarbewapende militairen in het mijnstadje Caracoles. Ze hebben er als beesten huis gehouden. Dat blijkt uit een brief die de vrouwen van het plaatsje later schreven aan hun bisschop:
‘Zeer Eerwaarde Bisschop,
Wij groeten u in deze tijd van verdrieten pijn. We willen dat u weet wat er zich heeft afgespeeld in dit mijnwerkerscentrum, zodat door uw gebed de barbaarse wreedheden bekend gemaakt kunnen worden bij het internationale Rode kruis of andere Mensenrechtenorganisaties.
Het Max-Toledoregiment van Viacha en het Carmachoregiment van Oruro vielen het dorp Caracoles binnen met geweren, mortieren, tanks en oorlogsvliegtuigen; onze mannen verdedigden zich met stenen, stokken en dynamiet.
Maandagmiddag waren de meeste mijnwerkers gedood; de overlevenden vluchtten de heuvels in of in de huizen in Villa Carmen. Legertroepen vervolgden hen en doodden sommige mannen in hun huizen, anderen werden gearresteerd en gemarteld. Velen werden doodgestoken en de gewonden werden onthoofd. Op het plein werd een mijnwerker met dynamiet in zijn mond opgeblazen. Huizen werden geplunderd. Legervoertuigen werden volgeladen met televisies, naaimachines, radio’s, platenspelers, kleding, dekens, geld en koopwaar uit de plaatselijke winkels. Ze sloegen kinderen met kabels en lieten hen buskruit eten.
Jonge mensen moesten op gebroken glas gaan liggen, waarna wij gedwongen werden over hen heen te lopen; daarna marcheerden de soldaten er zelf overheen.
De soldaten waren net wilde beesten, omdat ze onder invloed waren van drugs en alcohol. Ze aarzelden niet om ons en ook de jonge meisjes te verkrachten. Ze doodden schapen, kippen, varkens en laadden ze in legertrucks.
Op dinsdag 5 augustus gooiden ze bij zonsopgang de doden en gewonden in drie wagens en vertrokken naar La Paz. Op vrijdag werden nog steeds geboeide gevangenen de stad binnen gebracht. Het werd de vrouwen verboden om de doden een christelijke begrafenis te geven onder het mom van ‘daar is geen bevel voor gegeven’. In de loop van die vrijdag gaven ze ons de order om de doden te gaan zoeken, maar het enige wat we vonden, waren jassen, broeken, truien, schoenen en andere dingen, doordrenkt met bloed; de lichamen waren verdwenen. Sommige lijken waren in een graf achter het kerkhof gegooid. Het werd ons niet toegestaan ze te identificeren. Ongeveer negenhonderd mensen verdwenen, naast alle doden, gewonden en gevangenen.
Dood zijn: Olimpia de Sanchez, Francisco Choque, Rufino Apaza, Julio Gueze, Quintin Colque, Ignacio Miranda, Pedro Choque, Rufino Chambi en drie vrouwen (na verkracht te zijn).
Gewond: Martin Urquiloa, Alberto Inca, Andres Vilca (een twaalfjarige jongen die gek is geworden), Jorge Choque.
Verdwenen: Antonio Inca, Nonge Quispe, Pacifico Vargas, Alberto Gonzales, Juan Mamani, Octavio Argollo, Genaro Zonco, Jose Gutierrez, Juan Charcas, Feliz Flores.
Gevangen (gezien in legerkwartieren): Jose Mina, Ponciano Nina, Daniel Marca, Valencin Lobo, Antonio Perez, Dionisio Laura, Desiderio Mamani, Pedro Merida, Eustaquio Flores, Justo Merida, Genaro Chipana, Luis Zegarra, Venancio Perez (per vliegtuig naar het Pando-departement in Puerto-Rico gestuurd), Ladislao Vargas (een student), Pedro Inca, Primo Limachi, Mario Luna.
Wij danken u voor uw begrip en uw hulp.
Met vriendelijke groeten,
Wanhopige moeders en vrouwen van Caracoles.’
Hun gedachtenis leeft voort onder de bevolking van Bolivia. Geen van de slachtoffers is heilig of zalig verklaard.
© A. van den Akker s.j.
