× 
Klik in dit venster
op: http://beeldmeditaties.nl
om naar die site over te stappen.

Sluit het venster om te blijven.

           
welkom menu contact zoeken
HeiligenkalenderHeiligen op naamPatroonheiligenHedendaagse namenMeer...
 Pater Dries van den Akker s.j., de auteur van de hagiografieën, overleed 30 oktober 2022
† 1865  Madeleine-Sophie Barat

Info afb.
Onder: Overweging door Madeleine

Madeleine-Sophie Barat, Parijs, Frankrijk; stichteres;
† 1865.

Feest † 24 & 25 mei.

Zij werd op 13 december 1779 in het Franse plaatsje Joigny bij Auxerre geboren als dochter van een eenvoudige Bourgondische wijnboer. Haar elf jaar oudere broer, die priester was gewijd in 1795, liet haar voor haar verdere vorming naar Parijs komen. Hij was een merkwaardig man; hij leerde haar gedegen Grieks en Latijn, maar was voor het overige zeer streng, stond haar niets toe, vergat dat er ook nog een gevoelsleven bestaat en als het zo uitkwam, sloeg hij haar zelfs. Toen ze eens voor hem een aardigheidje had meegebracht, gooide hij het voor haar ogen in het haardvuur.

Op haar twintigste ontmoette ze de jezuïetenpater Varin. Hij werd haar geestelijk leidsman. Hij was belast met de taak om middelbare scholen op te richten voor meisjes uit de betere kringen. In haar zag hij de ideale persoon om de leiding ervan op zich te nemen. Zij ging voortvarend aan de slag om toegewijde vrouwen te vinden voor dit werk. Reeds een jaar later, in 1801, opende zij in Amiens het eerste huis van het Gezelschap van Dames van het Heilig Hart. Hun regel, die in 1807 officieel door Napoleon werd goedgekeurd, was ontleend aan de Constituties van de jezuïeten. Zoals de naam van de nieuwe zustercongregatie aanduidt, was hun opvoedingsideaal uiteindelijk bedoeld als een eerbetoon aan het Heilig Hart van Jezus.

Madeleine-Sophie zelf was een begaafd opvoedster, die aan haar meisjes doorgaf wat zij juist van haar broer nooit gekregen had: de mogelijkheid zichzelf te ontwikkelen en uit te groeien tot een goed christen voor gezin, kerk en maatschappij.

Zestig jaar lang stond Moeder Barat aan het hoofd van haar Congregatie. In 1850 telde ze al vijfenzestig vestigingen in Frankrijk, Spanje en Engeland; en buiten Europa in Algerije en in enkele Aziatische landen.

Verering & Cultuur
Na haar dood werd zij begraven te Conflans-Ste-Honorine bij Parijs. Sinds 1904 bevinden er zich relieken te Jette-St-Pierre bij Brussel.

Zij werd heilig verklaard in 1925.

Afgebeeld
Zij wordt afgebeeld in ordekleed (zwart kleed met ovale witte geplooide kap, lange zwarte sluier en zilveren kruis op de borst).


Marie-Madeleine-Sophie Barat over het opvoeden van kinderen
'Bericht van boven' KRO Radio 5 zondag 25 mei 2008
...speel bestand af...

U hebt het vandaag over tuinen. Ik wil het met u hebben over het opvoeden van kinderen. Dat opvoeden is: liefde doorgeven. U moet weten: wij woonden in Bourgondië, waar mijn ouders in de wijnbouw zaten. Ik weet er dus iets van. Maar laat ik zeggen dat er aan de gewassen duizenden malen meer aandacht werd besteed dan aan ons kinderen. Het was voor mijn ouders gewoon hard werken. Ik werd toevertrouwd aan de zorgen van mijn elf jaar oudere broer. Die was priester en woonde in Parijs. Ook hij had weinig liefde meegekregen. Hij heeft mij Grieks en Latijn geleerd. Daar ben ik hem dankbaar voor. Maar voor het overige was hij een bikkelharde man. Ik bracht ooit zomaar een presentje mee, een aardigheidje. Hij gooide het voor mijn ogen in het haardvuur. Dat deed pijn. Maar ik heb er ook mijn ideaal aan te danken. Ik dacht maar steeds: ‘Dat ga ik later anders doen.’
Ik ben in het onderwijs gegaan en heb een zustercongregatie opgericht die zich bezighield met de vorming van meisjes uit de betere stand. Misschien kent de een of ander onder u nog wel de Zusters van het Heilig Hart. Of misschien klinken de Franse klanken u bekender in de oren: de ‘Soeurs du Sacré Coeur’. Inderdaad, u hebt het goed: mijn naam is Soeur Marie-Madeleinde-Sophie Barat. Wij, de zusters van Sacré Coeur, wilden die meisjes meegeven dat aandacht en liefde het belangrijkste zijn in het leven. Vooral in het leven van hooggeplaatste mensen.
Ach, het was zo nodig in onze tijd. Ik was tien, toen de Franse Revolutie uitbrak. Misschien kent u nog de prachtig klinkende idealen: ‘Gelijkheid, Vrijheid, Broederschap’. Maar in werkelijkheid was het een tijd van bitter veel geweld. U moest eens weten hoeveel mensen het leven hebben gelaten tijdens de gevechten en terechtstellingen. Bovendien waren de fanatieke revolutionairen bijzonder gekant tegen de katholieke kerk. Kloosterlingen en priesters werden gedood of op grote schaal verbannen. Kerkelijke bezittingen werden onteigend en opgevorderd. Kerken werden omgevormd tot Tempels van de Rede, de godin van de Ratio, het verstand. Ja, stel u voor: als je een kerk binnenkwam, stond op het voormalige altaar een beeld van de Rede, die als vrouw werd voorgesteld. Onbegrijpelijk dat mijn broer het in die tijd tot priester heeft weten te brengen…
In die wereld van geweld en rede, van guillotine en bajonet, was voor liefde en barmhartigheid geen enkele plaats. Daarom wilden wij onze zustercongregatie toewijden aan het Heilig Hart. Symbool van Jezus’ mensenliefde. Wij wilden een daad stellen. Laten zien en voelen dat het anders kan. Dat ons geloof hier iets te bieden heeft. Wij wilden onze meisjes leren dat er liefdevolle aandacht mogelijk was. Die had ik zelf zo weinig mogen ondervinden. Het moest anders. Wij wilden hun een goede opleiding geven die paste bij hun stand. En tegelijk leerden wij ze dat niet de hoge functie in de maatschappij het belangrijkste is, maar aandacht en liefde. Wij drukten ze op het hart straks vooral liefde en aandacht te geven aan hun kinderen, zoals wij het nu aan hen deden.
Ik weet niet luisteraar in hoeverre uw wereld verbeterd is sinds de onze. Ik hoop het van harte. Maar als ik in jullie kranten lees dat er nog te weinig vrouwen in maatschappelijke topfuncties te vinden zijn, slaat mij de schrik om het hart. Is dat in jullie ogen het hoogst bereikbare voor een vrouw? Ik heb begrepen dat de devotie tot het Heilig-Hart uit de tijd is. Maar toch niet de aandacht voor Gods liefde? Mag ik hopen. Wij leerden onze meisjes dat de samenleving het meest gebaat is bij mensen die zich bemínd weten.
In mij is het ideaal om liefde door te geven gegroeid tegen de verdrukking in. Ik had ze zo gemist en wilde het beter doen. Daar geloofde ik heilig in, en heb er mijn hele leven voor ingezet. Hoe zit dat bij u?

Dries van den Akker s.j./2008.05.25

Bronnen
[000»jrb; 101a; 102»Marie-Madeleine; 103»05.24; 104p:173; 105p:202; 107/7kol:470; 108; 109p:314; 111p:266.267; 111a:135; 122; 127; 143p:193; 180p:11; 193; 204p:159; 229p:247; 246»05.24; 293p:99; 319p:446; 368; 500»Maria-Magdalena; Dries van den Akker s.j./2000.07.01]

© A. van den Akker s.j.

VoorwoordHoe wordt men heilige?
© AuteursrechtWoordenboek
LeeswijzerGastenboek
Bronnen