× 
Klik in dit venster
op: http://beeldmeditaties.nl
om naar die site over te stappen.

Sluit het venster om te blijven.

           
welkom menu contact zoeken
HeiligenkalenderHeiligen op naamPatroonheiligenHedendaagse namenMeer...
 Pater Dries van den Akker s.j., de auteur van de hagiografieën, overleed 30 oktober 2022
† ca 227  Tatiana van Rome

Info afb.

Tatiana van Rome, Italië; martelares met Euthasia en Mertius; † ca 227.

Feest 12 (oosterse kerk) & 30 januari.

Tatiana genoot al in de 7e en 8e eeuw vooral in Griekenland grote verering. Maar wat we over haar weten, besrust vooral op legende.

Legende
Tatiana was diacones in Rome.
Omdat keizer Alexander Severus
(222-235) een wankelmoedig mens was, hadden zijn ambtenaren vrij spel om op eigen houtje christenen te vervolgen, zeker wanneer ze het vermoeden hadden, dat er iets te halen viel. In het geval van Tatiana verkeerden zij inderdaad in die veronderstelling, want ze zagen haar elke dag goederen in overvloed naar arme mensen brengen. Zij moest dus beschikken over veel geld of grote voorraden. Als ze haar veroordeeld konden krijgen vanwege majesteitsschennis, zouden al die rijkdommen aan de staat toevallen. Dan konden de ambtenaren grijpen wat ze grijpen wilden.
Ze werd gearresteerd, en gaf toe christen te zijn. Ze weigerde offers te brengen aan de staatsgoden, en dus ook niet aan de goddelijke geest van de keizer. Er was maar één God. Hem bracht ze alle eer. De andere goden waren afgoden. Dat betekende inderdaad dat ze zich schuldig maakte aan majesteitsschennis en belediging van de officiële goden.
Tevergeefs probeerden de rechters haar op andere gedachten te brengen. Ze gaf zelfs niet toe, toen ze langdurig op allerlei manieren gruwelijk werd gefolterd.
Tegen de avond werd ze danig verminkt in de gevangenis opgesloten. Maar de volgende morgen bleek ze weer blakend van gezondheid voor haar rechters en beulen te verschijnen.

De schrijver suggereert, dat haar wonden 's nachts door hemelse tussenkomst werden genezen. Dat wordt van heel wat martelaren uit die tijd verteld. De lichamelijke toestand is symbool voor de geest. Het gaat de verteller erom, dat zij ondanks alle pijn 'ongebroken' voor haar beulen stond.

Zelfs de leeuwen, waaraan zij ten prooi werd gegeven, gedroegen zich in haar nabijheid als makke lammetjes, en raakten haar niet aan.

Ook dit gegeven komt herhaaldelijk terug in martelarenverhalen. Soms is dat inderdaad zo gebeurd. Toch gaat het de middeleeuwse verteller niet om de objectieve feiten, maar om de diepere betekenis ervan. In dit geval wordt de herinnering opgeroepen aan Daniël aan wie hetzelfde overkwam in de leeuwenkuil. In de vroege kerk gold hij als symbool van de verrezen Christus, die de machten van de dood had overwonnen.
Het gebeuren herinnert ook aan de voorspellingen van Jesaja. Het aanbreken van de Messiaanse tijden kunnen we herkennen aan het feit, dat de wilde dieren zich vredelievend gedragen (vgl. Jesaja 11,06-08: "De wolf en het lam wonen samen; de panter vlijt zich naast het bokje; het kalf en de leeuw weiden samen: een kleine jongen kan ze hoeden. De koe en de berin sluiten vriendschap; hun jongen liggen bijeen. De leeuw eet haksel als het rund. De zuigeling speelt bij het hol van de adder; het kind strekt zijn hand uit naar het nest van de slang").

Bij het zien daarvan bekeerden zich een aantal van haar beulen tot het christendom. Zij ondergingen hetzelfde lot als zij. Tenslotte werd ze, samen met haar vader, onthoofd.
Zij was dan wel van het zogeheten zwakke geslacht - zo merkt de verteller van deze legende op - maar haar geestkracht overtrof die van het sterke!

In de oosterse kerk worden van oudsher twee van haar medemartelaars met name vernoemd: Euthasia en Mertius.

Mogelijk is zij dezelfde als Sint Martina van Rome († 226; feest 30 januari), wier gegevens sterk lijken op die van Tatiana.


Bronnen
[102; 112; 140; 141»01.12; 500; Dries van den Akker s.j./2008.01.02]

© A. van den Akker s.j.

VoorwoordHoe wordt men heilige?
© AuteursrechtWoordenboek
LeeswijzerGastenboek
Bronnen