 |
 |
 |
 |
 |
 |
||
| welkom | menu | contact | zoeken |
×
Klik in dit venster
op: http://beeldmeditaties.nl
om naar die site over te stappen.
Sluit het venster om te blijven.
 Info afb. |
Victoria van Tivoli (ook van Rome), Italië; martelares; † ca 250.
Feest 23 december.
Haar verhaal speelt zich af ten tijde van de christenvervolgingen onder keizer Decius (249-251). Volgens het oude martelarenboek van Hiëronymus leefde zij samen met haar zus Anatolia († ca 250; feest 10 juli: zie aldaar). Zij hadden een gelofte van devotie afgelegd dat zij maagd wilden blijven omwille van Christus. Maar intussen was Victoria verloofd met ene Eugenius. Wellicht hadden haar ouders dat huwelijk gearrangeerd, zoals in die tijd zeer gebruikelijk was.
Hoe dan ook zij weigert het huwelijk. Als zij ook de goden niet wil vereren, is het duidelijk dat zij een aanhangster is van het verboden christendom. Zij wordt aangegeven en gemarteld. Op verzoek van haar verloofde doorboort de beul haar hart met een zwaard.
Verering & Cultuur
De heilige Angel-Saksische monnik-dichter Aldhelm († 709; feest 25 mei) heeft een lofzang op Victoria gemaakt. In 827 werden haar relieken overgebracht naar Ascoli Piceno, soms wordt ze daar in een adem genoemd met een heilige maagd Anatolia. In 931 gingen er relieken van beide heilige vrouwen naar de abdij van Farfa (bij Rieti) waar in de 12de eeuw een basiliek voor hen werd gebouwd.
Victoria wordt afgebeeld, terwijl zij met een kruis een draak overwint; met een zwaard.
Halverwege de 19e eeuw stichtte de adellijke dame Victoire du Tressay de la Sicaudais op haar landgoed het dorpje ‘La Sicaudais’, zo’n vijftien kilometer ten zuiden van St-Nazaire. Bovendien verwierf zij het privilege er een kerkje te bouwen. Zij liet het toewijden aan haar patroonheilige Sainte Victoire. Onder het altaar kregen de twintig plaatselijke slachtoffers van de Franse Revolutie er hun laatste rustplaats. Volgens haar biechtvader stierf vrouwe Victoire zelf ook in geur van heiligheid.
Overigens had op het landgoed in vroeger tijden al eens een kapel gestaan. Onlangs is de herinnering daaraan weer nieuw leven ingeroepen door een gedeelte ervan opnieuw op te bouwen.
© A. van den Akker s.j.
