Pater Dries van den Akker s.j., de auteur van de hagiografieën, overleed 30 oktober 2022

Info afb.

Dorothea van Kashin, Rusland; kloosterlinge; † 1629.

Feest 6 februari.

Dorothea was geboren in 1549. Ze leefde met haar man en haar zoon, Michaël, in het stadje Kashin ten noorden van Moskou ten tijde van Iwan de Verschrikkelijke († 1584). Het waren barre tijden. Tegen de eeuwwisseling vielen de Polen Rusland binnen en op hun strooptocht brandden zij ook Kashin plat. Haar man die onder de wapenen geroepen was, keerde niet meer van het slagveld terug. Daarop besloot Dorothea haar leven in dienst te stellen van God. Was dat om een teken van hoop te stellen temidden van dood en verderf? Als het ware een opstanding uit de doden? We mogen aannemen dat de toekomst niet uitgestippeld voor haar lag, maar uit de wijze waarop zij de toekomst vorm heeft gegeven, mogen we afleiden hoeveel energie de keuze voor een leven in dienst van God haar heeft gegeven.

De aangewezen plek om voor God te leven, was natuurlijk het klooster. Er had er één gelegen buiten de stad, maar dat was volkomen verwoest. Temidden van de vernieling bouwde zij zich op de plek waar het gestaan had uit het puin een armzalig onderkomen. Daar leidde zij haar leven van gebed, waken en vasten. Wie weet, heeft zij herkenning en inspiratie gevonden bij de profeet Jesaja: Als Jeruzalem in puin ligt, roept hij: "Jeruzalem, op uw muren heb ik wachtposten uitgezet; heel de dag en heel de nacht, nooit mogen zij zwijgen. Gij die de Heer alles in herinnering brengt, er is voor u geen rust. Gun ook Hem geen rust! Tot Hij Jeruzalem herstelt en maakt tot de roem van het Land" (Jesaja 62,06-07). Zo zal ook Dorothea geloofd en gebeden hebben, terwijl ze God geen rust gunde en Hem om zo te zeggen uit zijn slaap hield tot Kashin zou zijn hersteld!
Zij vond onder de puinhopen een Maria-icoon die later bekend werd als de wonderdadige icoon van Maria Korsunskaja. Deze hing zij in haar gebedsruimte om ervoor te kunnen bidden.
Juist zoals ze God geen rust gunde, had zij ook zelf geen rust, en nam de opbouw van het klooster ter hand. Zo werd zij een baken voor haar stadgenoten, die even erg getroffen waren als zijzelf. Zij troostte ze, hielp mee waar ze maar kon, hield niets van wat zij nog over had van haar bezittingen voor zich, maar gaf alles weg ten bate van de zwaarst getroffenen, en voor de wederopbouw van het klooster. Stilaan keerden enkele gevluchte zusters naar het klooster terug.

Het herstel van de gebouwen vorderde, mede dankzij de stuwende kracht van Dorothea. De waardering voor de bewoonsters van het kloostertje verspreidde zich over de wijde omgeving, en trok zelfs nieuwe meisjes aan, die zich met liefde aansloten bij zo'n inspirerend leven. Het spreekt vanzelf dat de groep Dorothea als abdis wilde hebben. Maar zij weigerde. Zij bleef liever gewoon de vrouw die zich in alle eenzaamheid terug had getrokken om zich geheel aan God te geven. Zij stierf op 80-jarige leeftijd.
In de oosterse kerk wordt het volgende gebed tot haar gezongen:

"In u, o moeder, werd duidelijk gered Gods evenbeeld;
u aanvaardde het kruis in navolging van Christus;
u gaf er een voorbeeld van om het vergankelijke vlees minder te achten
ten gunste van de zorg voor de ziel die onsterflijk is.
Daarom, heilige moeder Dorothea,
verheugt zich nu uw geest met de engelen."

---

Bronnen
[Adr.19--; Dries van den Akker/2008.01.15]

---